موانعی که باعث می شود خلاقیت ما کور شود

نوشتار امروز واقعیتی است که در اوایل شهریور ماه سال ۱۳۹۶ برایم اتفاق افتاد و چون خیلی مرتبط با خلاقیت فردی آدم ها بود تصمیم گرفتم آن را به رشته تحریر دربیاورم . در همایشی سخنرانی داشتم برای جمعی از مدیران کسب و کارهای کوچک و متوسط ، پنج سخنران قرار بود سخنرانی داشته باشند.

سخنران اول که یکی از اساتید دانشگاه بود سخنرانی علمی و مفید خود را انجام داد که من همانجا دو نکته را از سخنان آن استاد بزرگوار برای مدیر داخلی و مدیر آموزش مجموعه خود یادداشت و پیامک ارسال کرده و خواستم که از اولین روز کاری آن را پیاده کنند .

اگر همانجا آن همایش به پایان می رسید برای من همان بس بود که آن دو نکته قبل از پایان شهریور ماه اثر خود را در کسب و کار من گذاشته بود چون من برای ماهی خوردن نرفته بودم ، برای ماهیگیری هم آنجا نبودم ، برای ماهی دادن هم آنجا نرفته بودم و برای یاد دادن ماهیگیری هم نرفته بودم بلکه رفته بودم  که خودم تکنیک های متفاوت ماهیگیری در بازار کسب و کار امروزی را آموزش ببینم و در عین حال آموزش هم بدهم .

سخنران دوم من بودم که سخنرانی خود را آغاز کردم و بعد از سخنرانی من زمان استراحت بود . موج قدردانی و استقبال صاحبان کسب و کار برای من جذاب و شوق انگیز بود . باسئوالاتی که می پرسیدند ، عکس ها و سلفی هایی که می گرفتند و با تلاش ها برای  شماره و آدرس گرفتن و وقت خصوصی گرفتن شوق انگیز بود .

در بین صحبت ها آن ها همواره از بروکراسی ، رانت ، پارتی بازی ، حق و ناحق و دست یابی برخی افراد خاص به منابع گله می کردند که جواب من برای آنها این بود : “که اگر شما بهترین ، توانمندترین و با کیفیت ترین باشید حتی کسانی که رانت هم دارند تلاش خواهند کرد که شما را بخرند و با شما وارد مذاکره و قرارداد شوند .”

اتفاق جالب زمانی افتاد که خلاقیت ها را به خاک و خون کشیده شدند . در بین پنج سخنران مجری برنامه یک اشتباه ناخواسته ای مرتکب شد که صلاح دیدند آن را اصلاح نکنند و یکی از سخنرانان را با یک عنوان و مسئولیت بالای دولتی معرفی کردند که خود او هم لحظه ای درنگ کرد که به مجری اشاره ای کند ولی برگزارکنندگان به او اشاره کردند که اشکالی ندارد ، کسی به این عنوان به آن صورت توجه نکرده است .

یکی از موانعی که باعث می شود خلاقیت ما کور شود این است که ما هزاران در باز را بسته می بینیم و یک در نیمه باز را منشاء امید و پیشرفت خود می دانیم . چه بسیار کسانی که منتظر ارث و میراث پدر خود بوده اند که پدر آنقدر عمر کرده است به لطف خداوند که پسر هم پیر شده است و نتوانسته است از ارث و میراث پدر بهره ای ببرد که اگر او از ابتدا دست بر زانوی خود گذاشته بود می توانست به آنچه که می خواهد برسد . چه بسیار دانشجویانی که انرژی و وقت خود را صرف استاد نوازی کردند و در انتهای ترم فقط یک نمره قبولی گرفته اند که اگر فقط صلابت ،اقتدار و عزت خود را حفظ می کردند و به خودشان احترام می گذاشتند و کمی درس می خواندند و از ذلت و خواری دوری می کردند می توانستند نمره بالاتری گرفته و آزادانه تر هم زندگی کنند و چه فراوانند کارمندانی که عمر خود را صرف رضایت مدیرانی می کنند که  به واقع می بینیم اینگونه رفتارها ما را نه تنها به قله ها نمی رساند بلکه خوار هم می کند !

انسان های خلاق ، انسان هایی هستند که به دنبال نکته و راهکار هستند و آنها می خواهند بیاموزند که چگونه کشتی بسازند و در اقیانوس پهناور زندگی و کسب و کار ، خود و دیگران را هدایت کنند نه آنکه به دنبال قایق کوچکی باشند که فقط آنها را از عرض رودخانه عبور دهد .

همایش پایان خوبی نداشت !! در انتها به جای آنکه حضار از محضر دیگر اساتید حاضر به دنبال راهکارهای علمی ارتقای وضعیت کسب وکار خود باشند ، به دنبال برقراری ارتباط با آن فردی شدند که به اشتباه به عنوان یک مسئول معرفی شده بود و من در کمال بهت و تاسف نظاره گر این صحنه بودم و با خودم فکر می کردم که چگونه از آن صحنه ها درس بگیرم که به جای اینکه به دیگرانی که خیالی هستند متکی شوم ، به توان خود و آن واقعیتی که هستم ، متکی شوم .

در آن جمع افراد اندکی بودند که گرد سخنرانان دیگر جمع شده بودند و از آن ها راهکار علمی و عملی می خواستند . تاسف من از این بابت بود که آن عزیز سخنران هم آن جسارت را نداشت که به مردم بگوید که من آن نیستم که شما فکر می کنید و او به ناچار خود را در قالب آن شخصیت می دید و به افراد وعده و ، شماره می داد  و نامه و درخواست می گرفت !

این نمونه ایست از اتفاقاتی که در جامعه ما زیاد رخ می دهد . نمی دانم چرا به جای اینکه به توان ، فکر ، خلاقیت ، انرژی ، انگیزه ، استعداد ، هدف و دانش خودمان تکیه کنیم و بپردازیم آنقدر چشم مان به دست دیگران است که چیزی به ما  بدهند !

نمی دانم چرا این تفکر ایجاد شده است که به جای تلاش ، سخت کوشی ، برنامه ریزی ، یادگیری ، هدفمندی می توان با اتصال به افراد به جایی رسید . افرادی که حتی خودشان هم موقتی در برخی پست ها قرار دارند !

مگر ما نمی دانیم که بیش از هشتاد درصد افراد موفق که موفقیت آنها پایدار و ماندگار است خودشان و با اتکا بر توانایی های خود به جایی رسیده اند و کمتر از بیست درصد از افراد با اتصال به آدم های دیگر و استفاده از رانت  و روابط توانسته اند به موفقیت موقت دست یابند .

خواستم با این نوشتار تلنگری بزنم بر خودم که مسیری را که آغاز کرده ام همچنان با صلابت ادامه بدهم و به خود ببالم که موفقیت خودم را به لطف خداوند مدیون تلاش ، پشتکار ، سخت کوشی ، مداومت ، مقاومت ، یادگیری ، تخصص ، تجربه ، سعی و خطا و خلاقیت هستم و اگر هم در ذهنم گاهی اوقات به دلیل فشارهای کاری چنین جرقه ای زده می شد که به فلان شخص مراجعه کنم ، پس از آن همایش آن جرقه را برای همیشه خاموش کردم و با خیالی بسیار آسوده مسیری را که تا کنون طی کرده ام با اقتدار ادامه خواهد داد .

نمی خواهم توصیه ، نصیحت و یا موعظه کنم ولی اجازه بدهید با قاطعیت به شما بگویم که به جای تفکر انگلی و چسبیدن به دیگران و مکیدن از دیگران و گوشت را از بغل گاو کندن بیاییم تفکر اقتدار ، خودسازی ، خودباوری ، عزت نفس ، خلاقیت ، بلند نظری ، بلند پروازی و خلاقانه زیستن را پیشه کنیم که اینگونه مردان و زنان در تاریخ مانده اند و خواهند ماند . مانا باشید .